Słoneczny dzień. Ciekawa świata dziewczynka. Figlarna fala. Suzy Lee, wybitna koreańska artystka, autorka wydanego w Polsce "Czarnego Ptaka" (Wydawnictwo Kwiaty Orientu, 2010), połączyła te trzy motywy i stworzyła z nich obrazkową podróż przez żywioły, ilustratorskie arcydzieło, które nie potrzebuje słów, aby opowiedzieć historię uniwersalną. Mistrzowsko prowadząc linie i kolory, Suzy Lee kreśli ujmujące w swej naturalności zdarzenie, odkrywa potęgę natury i odcienie przyjaźni (której ta opowieść jest metaforą), a nawet poszczególne części struktury kompozycyjnej książki. Poetycka i nastrojowa okładka, przedstawiająca dziewczynkę nad brzegiem morza, zaprasza do wstąpienia w pozornie zwyczajne i proste, wypełnione zaledwie kilkoma kreskami i trzema barwami - bielą, błękitem i czernią, z jej szarymi odcieniami - strony przedstawiające dzień nad morzem i radosną historię, którą rozpoczyna i kończy fala. "Fala" autorstwa Suzy Lee to książka pozbawiona słów, najpiękniejsza i najbardziej poruszająca historia obrazkowa, jaka kiedykolwiek powstała. Wydana i prezentowana na całym świecie, w wielu wersjach językowych, z oryginalnie ręką artystki namalowanym tytułem w każdym języku, w jakim się ukazała), podbija światowy rynek książki. Nareszcie możemy spotkać w Polsce dzieło artystki wystawiającej i prezentującej swą twórczość na licznych wystawach i zachwycającej krytyków wszelkich kultur. Pełna prostoty i naturalnego wdzięku, zachwycająca historia niecodziennej przyjaźni misternie skomponowana w książkowe arcydzieło. (Opis pochodzi ze strony www.azymut.pl)

Rankiem 26 grudnia 2004 roku Sonali Deraniyagala straciła rodziców, męża i dwóch synków w tsunami, które uderzyło w południowe wybrzeże Sri Lanki. Ona sama cudem przeżyła wielką falę. W swoim niezwykłym, bezlitośnie szczerym pamiętniku opisuje pierwsze przerażające chwile i długi proces dochodzenia do siebie po tragedii.Pasjonującą, pozbawioną sentymentalizmu książkę cechuje doskonałe wyważenie akcentów. Obserwujemy zmagania autorki w pierwszych miesiącach po kataklizmie: bunt i niezgodę na rzeczywistość, której nie potrafi ani wyprzeć, ani stawić jej czoła. W miarę upływu lat Sonali wychodzi ze stanu odrętwienia. Pozwala sobie wracać pamięcią do udanego, radosnego życia, którego tak dotkliwie jej brakuje: do londyńskiego domu, do narodzin dzieci, do roku, w którym poznała w Cambridge swego męża, do dzieciństwa spędzonego w Kolombo. Przez cały czas stara się utrzymać równowagę pomiędzy świadomością tego, co bezpowrotnie utraciła, a potrzebą zachowania rodziny w żywej pamięci.